" چگونگی دقیق خطاهایمان را به خود ، یک شخص دیگر ، و خداوند اقرار کردیم . "
کتاب پایه به ما می گوید ((قدم پنجم ، فقط خواندن قدم چهارم نیست)) ما می دانیم خواندن قدم چهارم برای شخصی دیگر ، مطمئناً قسمتی از قدم پنجم است. پس بقیه آن که فقط شامل خواندن تنها نمی باشد ، چیست .
باقی مانده آن اقراری است که ما نزد – خداوند ، خودمان ، و شخص دیگری می کنیم ، که باعث دست یافتن ما به رشد روحانی نهفته در این قدم می گردد . ما از قبل تجاربی در رابطه با اقرار کردن داریم . ما اقرار کرده ایم که دارای یک بیماری هستیم ، ما اقرار کرده ایم که به کمک نیاز داریم ، ما اقرار کرده ایم که نیرویی وجود دارد که می تواند به ما کمک کند . استفاده از تجربه حاصل از این اقرار ها به ما در قدم پنجم کمک می کند .
اکثر ما پس از به پایان رساندن قدم چهارم ، با این باور که قسمت سخت کار را انجام داده ایم ، احساس راحتی خاصی کرده ایم . اما سریعاً دریافتیم که ما هنوز قدم پنجم را بر نداشته ایم . تازه زمان شروع ترس هایمان بود .
+ نوشته شده در جمعه 19 مهر 1392ساعت 13:53 توسط سلامت
قدم چهارم
ما یک تراز نامه اخلاقی٫بی باکانه و جستجوگرانه از خود تهیه کردیم.
-- رسالت همه قدم ها برداشتن موانع بین ما و خداوند است و در این قدم عدم شناخت من از خودم بعنوان یک انسان٫ حائل و مانعی بین من و خداوند که می بایستی با کار کردن این قدم تا حد امکان از بین برود.
قدم چهارم ابزار لازم جهت شناخت خود و نیز اطلاعات مورد نیاز برای دوست داشتن خود را به ما می دهد. هدیه این قدم آسایش – نشاط – آرامش و آزادی است و ننوشتن تراز نامه باعث عود بیماری و مصرف خواهد شد.
قدم چهارم دروازه بهبودی است. در این قدم اطلاعات لازم برای کار کردن قدمهای پنجم و نهم را بدست می آوریم.چون بیماری ما لاعلاج و پیشرونده است٫
پس لازم است فرآیند قدم چهار بارها و بارها در طول زندگی ما تکرار شود. (انکارها – رنجشها – ترسها و دیگر نواقص ما بنا بر خصوصیت بیماریمان مرتبا به ما هجوم خواهند آورد.) هدف ما در بهبودی٫بیداری معنوی است و با انجام مکرر قدم چهار ذات و ریشه خطاهای ما را آشکار می سازد. همچنین به ما کمک می کند نقاط قوت وجود خود را شناسایی کنیم.
فرآیند تراز نامه نویسی راهی بسوی آزادی از شر گرفتاریهایمان می باشد و قرار نیست با نوشتن تراز نامه به محکومیت خود بپردازیم و ثابت کنیم که چقدر بد بوده ایم.در فرآیند قدم چهارم برای ما مشخص میشود که مشکلات ما حتی قبل از اولین بار مصرف مواد مخدر وجود داشته است و احساساتی مانند ترس- رنجش-متفاوت بودن وانزوا بود که ما را به سمت مصرف مواد مخدر هل می داد. ما مواد مصرف می کردیم تا این احساسات بد و ناخوشایند را تغییر دهیم.
تراز نامه ما دردها و درگیریهای حل نشده گذشته مان را برای ما عریان می سازد تا دیگر در اختیار آنها نباشیم.
+ نوشته شده در پنجشنبه 18 مهر 1392ساعت 15:55 توسط سلامت
پروردگارا :
خود را تقدیم تو میدارم .
بامن کن و از من ساز آنچه خود اراده کنی .
از اسارت نفس رهایم کن تا انجام اراده ات را بهتر توانم .
مشکلاتم را بگیر . تا پیروزی بر آنها شاهدی باشد برای کسانی که :
با قدرت تو ......عشق تو.و راه تو یاریشان خواهم داد .
باشد تا همیشه بر اراده ات گردن نهم ..........
آمین .
+ نوشته شده در چهارشنبه 17 مهر 1392ساعت 6:45 توسط سلامت
اکثر ما براى جواب دادن به این سئوال احتیاج به فکر کردن نداریم و جوابش
راخوب مىدانیم! زمانى تمام زندگى و فکر و ذکر ما به نوعى در مواد مخدر
خلاصه شده بود. ما همیشه یا مشغول گرفتن و مصرف کردن آن بودیم و یا به
دنبال راه تهی هاش مىگشتیم. ما زندگى مىکردیم که مصرف کنیم و مصرف
مىکردیم که زندگى کنیم. خیلى ساده معتاد، زن یا مردى است که زندگیش را
موادمخدر کنترل کند. ما کسانى هستیم که در چنگال یک بیمارى مزمن و
پیشرونده گرفتاریم و همیشه عاقبتى چون زندان، تیمارستان و مرگ در
انتظارمان است.
+ نوشته شده در 26 مهر 1392ساعت 0:51 توسط سلامت
" ما تصمیم گرفتیم که اداره و زندگی خود را به خداوند ، بدانگونه که او را درک می کردیم ، بسپاریم "
ما ، در قدم اول تسلیم شدیم . این تجربه علاوه بر امیدی که در نتیجه نیرویی برتر در ما ایجاد کرده بود ما را آماده و متمایل می سازد که در کنارمعتادان گمنام ، در راه آزادی خود پیشروی کنیم . در قدم سوم ما باوری را که به نیرویی برتر از خود پیدا کرده بودیم ، از مرحله اعتقادی به مرحله عمل می گذاریم و تصمیم می گیریم اراده و زندگی خود را به خدای خودمان بسپاریم .
مسئله بسیار اساسی در کاربرد قدم سوم آن است ، که این ما هستیم که در ابتدا باید چنین تمایلی در خود داشته باشیم تا اجازه دهیم خداوند وارد امور زندگیمان بشود چرا که ، اگر ما این تمایل را نداشته باشیم او خود را به ما تحمیل نخواهد کرد . رسیدن به این تمایل معمولاً پدیده ای ناگهانی نیست و به تدریج صورت می پذیرد . تمایل ما در ابتدای بهبودی محدود می باشد و با شرط و شروطی که خودمان قائل می شویم همراه است ، با این همه برای پیشرفت واجب می باشد . بسیاری از ما ممکن است اینطور فکر کنیم ، تمایلی پیدا کرده ایم بی قید و شرط است . اما به تدریج که رشد می کنیم ، متوجه می شویم واقعیت آن است که هر چه اعتماد ما به نیرویی برتر از خودمان زیادتر می شد ، از قیدوشرط هایی که برای تمایل به تن در دادن به مشیت خداوند قائل شده بودیم . کاسته می گردید .
لازمه تصمیمی که در انجام قدم سوم می گیریم آن است که از ارده شخصی مان دوری بجوئیم . اراده شخصی ما معمولاً از اجزایی مانندعدم تمایل ، بسته بودن دریچه افکار کوته بینی ، خود محوری وبطو ر کلی نفی ارزش ها تشکیل یافته است . خود محوری افراطی معمولا دیوانگی هایی هم به همراه می آورد که طی مدت کوتاهی ، زندگی ما را آشفته می کند . به کار گیری اراده ی شخصی و انجام آن چه دلمان می چواست ما را به نوعی پی در پی دچار زنجیره ای ناگسستنی از ترس ورنج نموده است . ما دائماً سعی داشتیم همه کس وهمه چیز را کنترل کنیم وچون اغلب کوشش های ما در این راه بی ثمر بود ، ناتوان و در مانده شده بودیم . ما نمی توانستیم بگذاریم که امور ، همان گونه که باید به وقوع بپیوندد . دائماً چهار چشمی دنبال راه هایی می گشتیم تا مسیر وقایع را بدان گونه که دلخواه ما بود ، تغییر دهیم .
احتمالاً وقتی برای باراول به عواقب تصمیمی که دراین قدم ازآن ذکرشده می اندیشیم با سؤالاتی که اغلب درراستای عدم اطمینان وترس ازآینده ای نامشخص می باشد روبرو می شویم . مثلاً ممکن است فکر کنیم اصولاً در رابطه با بهبودی ما از اعتیاد ، چه لزومی دارد که تصمیم بگیریم که اراده و زندگی خود را به خداوند خود محول کنیم و ثانیاً بعد از آن که خود را به دست خداوند می سپاریم چه برسرمان خواهد آمد ؟ احتمالاً نگران خواهیم بود که پس از انجام این قدم ، دیگر برای ما در زندگی لذتی باقی نخواهد ماند .
انجام قدم سوم برای ما زمانی میسر می شود که به این اطمینان برسیم که هنگام با تشویش و ترسی که از برداشت این قدم داریم ، رویش و بالندگی شخصیتی را تجربه خواهیم نمود . این درست است که ما نمی دانیم در نتیجه کارکرد روی این قدم ، زندگیمان چگونه متحول خواهد شد ، اما حداقل می توانیم این اطمینان را به خودمان بدهیم که نیروی برترمان با ما هرچه کند از آنچه خودمان برسرمان آوریم بهتر خواهد بود . قدم سوم عهدی است که ما برای بهتر شدن اوضاع عاطفی ، جسمانی و روحانی با خود می بندیم .
+ نوشته شده در شنبه 13 مهر 1392ساعت 13:55 توسط سلامت
((ما به این باور رسیدیم که یک نیروی برتر می تواند سلامت عقل را به ما باز گرداند.))
قدم یک ما را از تصورات مان در مورد اعتیاد رها می سازد ، و قدم دو به ما امید به بهبودی می بخشد . قدم دو به می گوید که آنچه در مورد اعتیادمان در قدم یک کشف کرده ایم به معنای آخر راه وپایان داستان نیست . قدم دو می گوید که درد و دیوانگی که با آن زندگی می کردیم کاملاً غیر ضروری بوده اند. ما میتوانیم ازشر آنها خلاص شویم و به وقتش از طریق کارکرد دوازده قدم معتادان گمنام یاد می گیریم که کاملاً از آنها رها شویم و بدون آنها زندگی کنیم. قدم دوم خلاءیی که پس ازکار کردن قدم یک احساس می کنیم را از بین می برد. وقتی به قدم دو می رسیم، شروع به این فکر می کنیم که شاید، فقط شاید نیروی برتری در ما وجود داشته باشد – نیرویی که توان و ظرفیت التیام زخم های روحی ما ، آرام کردن روان سر در گم ما و بازگرداندن سلامت عقل به ما را دارد.وقتی که ما در برنامه یک تازه وارد بودیم ، اکثرمان از مفهوم این قدم که دلالت بر نداشتن سلامت عقل می کرد، متعجب بودیم . از تشخیص دادن عجزمان ، تا اقرار به نداشتن سلامت عقل ، به نظر یک خیزش و پرش خیلی بزرگ می آید. اگر چه پس از اینکه مدتی دربرنامه ماندیم ، شروع به درک مفهوم واقعی این قدم می کنیم. در کتاب پایه نداشتن سلامت عقل به این شکل معنی شده ((تکرار یک اشتباه و انتظار نتیجه متفاوت داشتن.)) ما به راحتی می توانیم با این مفهوم رابطه برقرار کنیم. بلاخره ، خود ما چند بار سعی کردیم که کار خلافی را بدون تقبل مسئولیت و تحمل پی آمدش انجام دهیم ، و موفق نشده ایم؟؟ و هر بار به خود گفته ایم که این دفعه فرق می کند. این یعنی دیوانگی. وقتی اصول این قدم را برای سالیان متمادی به کار گیریم وزندگی کنیم ، تازه کشف می کنیم که دیوانگی ما واقعاً چقدر عمیق است و اغلب به اين نتیجه می رسیم که گفته کتاب پایه فقط یک خراش کوچک بر روی سطح است. بعضی از ما از این قدم اجتناب کردیم ، چون فکر می کردیم لازمه آن مذهبی بودن است ، که این فکر از حقیقت دور است.
+ نوشته شده در چهارشنبه 10 مهر 1392ساعت 14:00 توسط سلامت
قدم اول
ما اقرار کردیم که در مقابل اعتیادمان عاجز بودیم و زندگیمان آشفته شده بود.
-- رسالت همه قدمها برداشتن موانع بین ما و خداوند است. مواد مخدر مانعی بین ما و خداوند می باشد.
-- زندگی روحانی(زندگی به روال برنامهNA )ضروری و حیاتی است.
-- قدمها پروژه نیستند بلکه پروسه می باشند.(شروعی در زمان معین دارد ولی پایان و انتهایی ندارد.)
-- در برنامه NA قدم یک و ره آورد آن پاکی تنها یک آغاز است و فقط زیر بنای بهبودی میباشد. خطاهای گذشته ما در اثر اجبار بیماری اعتیاد بوده است. ما انسانهایی با قدری خصوصیات خوب و قدری خصوصیات نه چندان خوب میباشیم
-- ما در مقابل بیماری خود مسئولیتی نداریم . بلکه در مقابل بهبودی خود مسئول هستیم.
-- ابعاد بیماری اعتیاد :١=بعد جسمانی (که کاملا اجبار به مصرف داشتیم.)٢=بعد روانی(اشتغال فکری و وسوسه دائمی)٣=بعد روحانی (کاملا خود محور شده بودیم بجای اینکه خدا محور باشیم)
+ نوشته شده در چهارشنبه 10 مهر 1392ساعت 13:58 توسط سلامت
«ارزش واقعی ما در خود بودن است.»
کتاب پایه
v
به دفعات سعی کردهایم انتظارات اطرافیان خود را برآورده سازیم. شاید با این باور بزرگ شده باشیم که اگر در مدرسه نمرات خوبی کسب کنیم، اتاق خود را تمیز نگه داریم یا به طرز خاصی لباس بپوشیم، افراد خوبی هستیم. بسیاری از ما همیشه برای اینکه احساس تعلق کنیم و مورد عشق واقع شویم، وقت زیادی را سعی در سازگار کردن خود میکردیم. با این وجود، ظاهراً هرگز از عهده این کار برنیامدیم.
اکنون در دوران بهبودی همان طور که هستیم، پذیرفته شدهایم. ارزش واقعی ما نسبت به دیگران در خود بودن است. وقتی قدمها را کار میکنیم، یاد میگیریم که خود را همان طور که هستیم، بپذیریم. وقتی این اتفاق میافتد، آزادی لازم برای تبدیل شدن به فرد دلخواه خود را به دست میآوریم.
هر یک از ما ویژگیهای خوب زیادی داریم که میتوانیم با دیگران در میان بگذاریم. تجربیات ما اگر صادقانه به مشارکت گذاشته شود، به دیگران کمک میکند همدردی مورد نیاز خود برای شروع بهبودی را به دست آورند. پی میبریم که همه ما هدایای ویژهای برای عرضه به اطرافیان خود در اختیار داریم.
v
فقط برای امروز: تجربه من در بهبودی بزرگترین هدیهای است که میتوانم به معتاد دیگری ببخشم. تجربه خود را صادقانه با دیگران در میان میگذارم.
+ نوشته شده در دوشنبه 8 مهر 1392ساعت 4:54 توسط سلامت